"Enig zelfreinigend vermogen bij de media lijkt me ondertussen wel op zijn plaats. Want hoe lang blijft het berijden van steeds weer hetzelfde stokpaardje eigenlijk geloofwaardig? Sommige, veelal in de hoofdstad woonachtige scribenten brengen met die stortvloed aan clichématige loftuitingen voor elke nieuwe Excelsior-release zo langzamerhand hun eigen geloofwaardigheid in gevaar. Dat fenomeen beperkt zich overigens beslist niet alleen tot Excelsior-plaatjes. Ook elke alt.countryplaat, Engelse sensááátie of belegen songsmid mag ogenschijnlijk blindelings de goedkeuring van de -laten we ’t woord weer eens gebruiken- Muziekpolitie wegdragen. Een andere, afwijkende mening kan eigenlijk alleen van spelbrekers komen."

In een column voor 3voor12 legt popjournalist Helmut Boeijen zijn vinger op de zere plek. Volgens hem is er duidelijk een gebrek aan initiatief. Zeker ook voor wat betreft echte - journalistieke - issues zoals de groeiende macht van Clearchannel in onze regio, de overname van OOR door NTG (bij deze: adios BvdK!) en andere hete hangijzers.

-- Arien (saguamura@home.nl), April 29, 2002

Answers

Na musicfrom.nl nu ook al kritische geluiden over Excelsior bij de VPRO. Ik ben in ieder geval van mijn Don Quichote complex af.

Is BvdK nu zoals voorspeld naar Aloha afgeserveerd? Of mag hij omdat hij vriendjes is met Bono blijven?

Wel typisch dat nou net één van de personen die het meest zijn eigen ding is blijven doen, wars van trends, de hand in eigen boezem steekt.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), April 29, 2002.

Wat is precies de "issue" met Clear Channel en NTG? Het is altijd leuk om tegen grote jongens aan te schoppen, maar dan moet je ook wat te melden hebben. Is er sprake van machtsmisbruik of andere malversaties? Of hebben we te maken met slimme ondernemers in een kleine (Nederlandse) markt? Ik denk het laatste. Het staat iedereen vrij een alternatief aan te dragen. Ik baal ook van zo'n Pinkpop-lineup. Maar het is wel in no-time uitverkocht. Ik kan het een onderneming toch niet kwalijk nemen dat ze een muziekfestival voor de grote massa organiseren? En waarom zou de NTG een minder geschikte uitgever voor OOR zijn dan de Telegraaf Tijdschriftengroep? Het komt mij over alsof de NTG meer interesse heeft in het uitgeven van muziekbladen dan de TTG. Da's toch positief? In het kader van de full-disclosure moet ik vermelden dat ondergetekende, net als Boeijen, zijn brood verdiend bij zowel OOR als VPRO. Ondergetekende typt op persoonlijk titel wel eens wat op het Subjectivistenforum. Mijn stokpaardjes heten Neptunes, Roni Size, Zed Bias, Mos Def, I.G. Culture en Extince. Ze bijten niet. Excelsior-platen komen per definitie op de VPRO-playlist. Dat staat geloof ik in de omroepwet.

-- JoB (jobwit@vpro.nl), April 29, 2002.

De grachtengordel heb het weer gedaan. Gaaaaaap. Nee Job heeft gelijk, wie zegt dat die bewegingen van Clearchannel/NTG per definitie slecht zijn? En zo ja dan gaat iemand het toch lekker uitzoeken, ik zie niet zo in dat daar de hele vaderlandse popjournalistiek zich mee moet bezighouden. Die moeten gewoon wat avontuurlijker schrijven en wat meer risico nemen, ik wil gewoon eens de krant openslaan en Akufen in detail geduid zien op de voorkant van het cultureel suplement. Inmiddels leven we toch echt in de 21ste eeuw, maar ja ik heb nog steeds geen idee hoe Johan, Daryl-Ann, Willem, Jan-Joker en noem maar op klinken.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 29, 2002.

Tja, volledig met Job en Omar eens. maar de strekking van de column van Helmut Boeijen is ook een andere. namelijk het volledig verzuilde nederlandse popjournalistieke klimaat waarin eigenlijk nog maar één middelmatige stem te horen is. Want oneens zijn de grote bladen het niet met elkaar. er is gewoon behoefte aan verandering. iets nieuws. Het klimaat dat er nu heerst is ook uitermate geschikt voor het creeren en in stand houden van een gemakzuchtige muziekpolitie.

Vraag is hoe dat klimaat is kunnen ontstaan en hoe we het klimaat spannender kunnen maken. En daar hebben de bestaande bladen natuurlijk ook een verantwoordelijkheid in te nemen door op zoek te gaan of te blijven naar nieuw onbekend talent en door spannender te schrijven. beter journalistiek kortom.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 29, 2002.

Vraag is hoe dat klimaat is kunnen ontstaan en hoe we het klimaat spannender kunnen maken.

Goeie vraag, hoe gekomen vind ik moeilijk te zeggen. Maar ik denk dat Oor bijvoorbeeld wel een concurrent kan gebruiken al was het maar om ze scherp te houden. Ik vond het altijd wel prettig in Engeland dat je NME en Melody Maker bandjes had en dat daar onderling ook flink mee werd geschermd en gestookt en gekraakt. Een beetje dynamiek zou geen kwaad kunnen. Kranten mogen ook wel eens wat meer durf tonen (twee miezerige pagina's per week in Het Parool voor *alle* muziek is toch wel heel mager).

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 29, 2002.

Nog even over Excelsior: Helmut B. geeft aan dat het niet scoren in het buitenland of op grote schaal in het binnenland aangeeft dat het label toch niet zo geweldig is. Verbaast me dat niemand nog op deze criteria in is gegaan. Want wat zegt koopgedrag nou over de kwaliteit van een label. In het buitenland scoren is voor elke Nederlandse band ontzettend moeilijk en voor sommige muziek is gewoon niet een groot publiek. Het is voor mij gewoon duidelijk dat Excelsior alleen mooie platen uitbrengt (ik vind alleen Meindert Talma nix), Ferry Roseboom heeft een neus voor goede muziek, haalt de goede bands er uit. Als er nou achter elkaar een paar successen zijn voor de Excelsior-bands in de Moordlijst is dit geen aanleiding om je af te vragen of er van alles mis is met de popjournalist: deze heeft gewoon de albums gehoord en waardeert deze. Of het nou in het buitenland scoort of niet.

Wat ik me wel herinner: een brief in de OOR na aanleiding van een recensie van dezelfde Helmut over Scram C Baby (tevens Excelsior) waarin werd aangegeven dat deze recensie werkelijk nergens over ging en in geen geval functioneel was. Erg dapper en knap dat de OOR deze brief plaatste destijds. Misschien is het toen bij Helmut beginnen te broeien en heeft hij nou uiteindelijk de aanval op Excelsior geopend.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), April 29, 2002.

Vraag is hoe dat klimaat is kunnen ontstaan en hoe we het klimaat spannender kunnen maken

Het is door gemakzucht ontstaan en is alleen maar tegen te gaan door eens de gezamenlijke oogkleppen af te doen. Helmut geeft een eerste aanzet hiertoe, alhoewel het inderdaad zoals Martijn al aangaf vreemd is dat dit initiatief moet komen van iemand die niet bepaald de voorgeprogrammeerde trends volgt. Van de gevestigde orde is er vrijwel niemand meer die eens buiten de voorgeplaveide paden durft te lopen, die zelf eens de nek durft uit te steken voor een of ander obscuur bandje dat bij die persoon appelleert aan de reden waardoor het allemaal is begonnen: de liefde, de passie voor muziek. Het is veel makkelijker om inderdaad weer de steun te betuigen aan de volgende Excelsior release (waar Martijn ook niet alleen in staat), waar het label zelf overigens ook niets aan kan doen. Of om Neil Young en Bob Dylan weer eens de hemel in te prijzen, terwijl die gasten toch al jaren niet meer kunnen zingen, als ze het al ooit gekund hebben. Een frisse wind is dus nodig, en daar zijn we met de Subjectivisten en ook bij Kindamuzik mee begonnen. Niet om ons zelf nu zo aan te prijzen, maar het is wel een feit dat hetgeen Helmut zegt een directe aanleiding tot de oprichting van de Subjectivisten is geweest. En als iemand voorspelbaarheid en verzuiling bemerkt bij de Subjectivisten en Kindamuzik, eis ik van die iemand dat direct te melden aan ondergetekende of andere leden van zowel de Subjectivisten als Kindamuzik. We mogen niet in diezelfde val vast komen te zitten.

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 29, 2002.

Misschien is het toen bij Helmut beginnen te broeien en heeft hij nou uiteindelijk de aanval op Excelsior geopend.

Sorry dat ik het zeg, maar je haalt nu alleen maar uit de column en de boodschap van Helmut wat je wil lezen. Waarom toch direct zo defensief als het om Excelsior gaat? Niet iedereen is het met jouw mening eens. Helmut haalt niet uit naar Excelsior, hij geeft het alleen als voorbeeld omdat het jarenlang als not done werd beschouwd om dat niet goed te vinden. Dat hij het zelf ook niet zo kan waarderen maakt wat dat betreft niet uit.

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 29, 2002.

Is dit niet gewoon weer de zeveneenvijftigste discussie op dit forum over de Nederlandse popjournalistiek met steeds weer dezelfde conclusies:

1. Het is triest gesteld met de papieren popjournalistiek in Nederland, met Oor als meest undergound.

2. Journalisten durven hun nek nauwelijks meer uit te steken en lijken mijlenver verwijderd van het enthousiasme waarmee ze ooit zijn begonnen over muziek te schrijven.

3. Op internet zijn gelukkig wél goede initiatieven, zoals alle weblogs, de Subjectivisten en Think Small enzo. (Niets tegen KindaMuzik, maar die zijn Engelstalig en derhalve geen echt alternatief voor OOR)

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), April 29, 2002.

Hij maakt gebruik van het onderwerp om kritiek te leveren op Excelsior. Mag hij gerust als voorbeeld gebruiken, want ze krijgen ook alleen positieve reacties. Maar het is meer dan een voorbeeld, want hij geeft ook aan dat het in het buitenland niets doet en niet groot is in het binnenland. Dat zijn argumenten waarom Excelsior niet goed zou zijn.

Dus: ik ga niet in op iemand die Excelsior niet zo geweldig vindt (zijn er ook wel genoeg van, heb je overal bij) maar de manier waarop hij kritiek op het label geeft. Staat compleet buiten het onderwerp dat hij behandelt. Daar reageer ik dus op, even ter verduidelijking.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), April 29, 2002.

> (twee miezerige pagina's per week in Het Parool voor *alle* muziek is toch wel heel mager)

Eventjes in de verdediging: klopt niet helemaal. Naast die 'twee miezerige pagina's' doen we in Het Parool vrij veel op andere pagina's aan muziek, recent bijvoorbeeld groot verhaal over thuisopnemers als Floris en Spinvis, en een interview met Elvis Costello. Léés die krant...

Helmut Boeijen heeft niet ongelijk trouwens, zeker wat de bewierroking van Excelsior betreft. Afwijkende meningen vereisen lef, en dat is er niet overdreven veel in de Nederlandse popjournalistiek. Daar komt bij dat Nederlandse popliefhebbers sowieso over het algemeen een behoorlijk saaie, voorspelbare smaak hebben, de toptienen aan het eind van het jaar zitten altijd vol met de meest verantwoorde, voorgeschreven cd's. Dat gaat niet snel veranderen vrees ik.

Wat zijn voorbeelden van hete hangijzers betreft (een kleine greep): Marlboro Flashbacks vind ik niet zo erg, naspelen hoort nu eenmaal bij een land dat zelf een minder interessante popcultuur heeft; NTG en volgen van Britse popmedia (als dat zo is) is voornamelijk interessant voor een klein groepje insiders; Mojo gedraagt zich, zoals Job schrijft, als een bedrijf met gevoel voor marktwerking, geef ze eens ongelijk; de Essent Awards zijn inderdaad belachelijk; phoners doe ik zelf al jaren uit principe niet meer. Maar om eerlijk te zijn vind ik zulke industrie- of media- gerelateerde kwesties niet heel erg interessant eigenlijk. Wat mij meer bezighoudt is bijvoorbeeld hoe het kan dat de (Amerikaanse) alternatieve rock die begin jaren negentig nog aardig gezond leek, zo de weg kwijt is geraakt toen de commercie zich ermee ging bemoeien; of het conservatisme dat zo is gaan overheersen in de popmuziek, met het blindstaren op de uit den treure herkauwde popgeschiedenis en de heiligverklaring van Elvis, Beatles, Stones, Dylan etc., een conservatisme dat nauwelijks nieuwe helden toelaat - en die neiging om pop in het museum te willen stoppen, naast de andere Hoge Kunsten, waar het niet hoort, en relikwieën te verzamelen; en hoe het toch kan dat die afschuwelijke Nederlandstalige pop niet alleen zo populair is, maar ook zo serieus wordt genomen. Waarom krijgt Bløf in vredesnaam grote interviews in OOR? En waarom, waarom, waarom, wordt de ersatz-rap van Brainpower zo overgewaardeerd? Ik zou graag in kranten en bladen wat meer discussies en polemieken over pop willen lezen, niet vanuit de dooddoener dat over smaak te twisten valt maar vanuit de gedachte dat smaak belangrijk is. Daar ligt een taak voor de subjectivisten, zou ik zeggen. Neem de boel over! Dat is helemaal niet zo moeilijk.

succes,

Sietse Meijer

-- Sietse Meijer (sietse@mac.com), April 29, 2002.

een interview met Elvis Costello.

spannend. :( Nee dat stuk over Spinvis & co was okay al was het maar omdat Visstick vrij leuk over muziek kan praten. Dat soort gasten heb je ook meer nodig, de meeste muzikanten zijn tegenwoordig ook niet echt meer zo interessant.

of het conservatisme dat zo is gaan overheersen in de popmuziek, met het blindstaren op de uit den treure herkauwde popgeschiedenis en de heiligverklaring van Elvis, Beatles, Stones, Dylan etc., een conservatisme dat nauwelijks nieuwe helden

Denk toch dat dit het grootste probleem is en dat komt o.a. door: a) re-issues cultuur van platenmaatschappijen b) leeftijd van popjournalisten c) Oasis/The Verve/Ocean Colour Scene's we-maken-weer- muziek-zoals-het-hoort-ethos. Ik blijf erbij dat een tijd lang geen re-issues recenseren heel erg gezond zou kunnen zijn.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 29, 2002.

Greenspun terug en de thread barst uit haar voegen:-)

Wat is precies de "issue" met Clear Channel en NTG?
Ik hintte eerder naar de berichtgeving erover. Die was misschien net iets te afwachtend. Bijna niemand die er echt achteraan ging om het fijne ervan te weten, terwijl het in ieder geval nieuwswaardig is. Vorige week pas kwam boeker Rob Berends even langs bij Dubbelcheck (VPRO) om zijn bezorgdheid te uiten over de eventuele gevolgen van de vermeende woekerpraktijken van Clearchannel voor zijn branche. Mensen in de business maken zich dus zorgen. En hoe zit dat nou met die stijgende kaartjesprijzen? Heeft het gezonde ondernemerschap van CC dus toch repercussies? Leuk onderzoekje voor de jongens van de OOR, zou ik zeggen. Dus: niet zeuren, uitpluizen die boel! Al is 't maar voor de goede vorm:-)

En waarom zou de NTG een minder geschikte uitgever voor OOR zijn dan de Telegraaf Tijdschriftengroep?
Ik zou het ook niet weten, but inquiring minds would like to know (waaronder Helmut in zijn column. Ik zweer 't je, net als bij CC, hij begon erover, niemand anders:-))

DAARENTEGEN: We hebben het hier al vaker gehad over een zogenaamd gebrek aan durf en initiatief bij popjournalisten. Ik begin echter steeds meer het idee te krijgen dat het werkklimaat waarin een groot aantal van hun opereert een belangrijke rol hierin speelt. Voor zover ik weet is popjournalistiek nog altijd het ondergeschoven kindje bij de redactie. Bijna alle schrijvers die ik ken hebben meerdere werkgevers om genoeg brood op de plank te krijgen en staan dus onder een zekere mate van druk. Klinkt dramatisch, ik weet, het zal ook wel meevallen, maar meerdere deadlines zijn niet echt de ideale omstandigheid waarbij je je creative sappen rijkelijk over het papier kan laten vloeien. Ik kan me ook voorstellen dat je dan soms ook net iets te moe bent om op een koude, regenachtige avond alsnog naar de OCCII te fietsen. Dan kun je zeggen "if you can't stand the heat, then get out of the kitchen", maar wij, Zondagamateurs, hebben makkelijk praten. Wij schrijven alleen wanneer we willen over wat ons op dat m,oment werkelijk boeit. Dat is pas luxe. Da's uiteindelijk ook onze charme, denk ik. Eigenlijk zouden popjournalisten zich dus moeten afvragen of het door de werkdruk (en de wellicht naar verhouding ook lagere lonen?) nog LEUK is om dit te blijven doen en wat ze er eventueel aan kunnen doen om het weer leuk en kwalitatief haalbaar te maken.

Sorry als bovenstaande zinnen niet al te helder/correct zijn, maar het is ook half 6 'ochtends:-)

-- Arien (saguamura@home.nl), May 01, 2002.

Ik ben zo vrij geweest op Helmut's column te reageren met een tegencolumn op www.rogerteeling.nl, getiteld: De Toestand In De Wereld. (Want dit forumboard was dagen uit de lucht, en het brandde in me.) :-)

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), May 02, 2002.

"Léés die krant... "

ja.. volgens mij valt het Parool wel mee. Het goeie aan de Parool is ook dat ze een archief van recensies hebben, dat zou ik bij de Volkskrant ook wel willen. :)

Overigens.. Wat Martijn zei was helemaal war.. deze discussie draait op de zelfde dingen uit als altijd.. ik bedoel men kan wel mooi babbelen, terwijl ondertussen de NL popjournalistiek gered zou moeten worden toch? of is dit babbeltje onderdeel daarvan? :)

-- Ludo (OrdinaryPeopleRecs@hotmail.com), May 02, 2002.

(1)

Wat een fijne column was van Rogert Teeling. Het is iets dubbels. Helmut Boeijen poogt om de popjournalist na te laten denken over de huidige situatie. Hij is alleen wat ongelukkig geweest met de argumenten en voorbeelden. Als je er naar kijkt zitten hier wat haken en ogen aan, zoals Roger al in zijn column aangaf. En de onderbouwing dat het verkopen in binnen- en buitenland veel aangaf over de kwaliteit van het album, waar ook tegenin wordt gegaan door Erwin Blom op de site van de column zelf.

Maar toch leidt de essentie van de column tot een paar vragen waar zeker over nagedacht moet worden, hetgeen ook bijvoorbeeld in dit forum gebeurt en in de vorm van een tegencolumn van Roger. Hopelijk maken de vragen "Wie durft openlijk de verdeel- en heerstactiek van Mojo aan te pakken? Wie protesteert tegen de teloorgang van serieuze poptelevisie bij de publieke omroep?" wat los.

Nog interessanter vond ik de stellingname van Roger bij zijn artikelen in de OOR bij Trail Of Dead en An Pierlé. Want de duidelijke stellingname zorgde voor een ander soort artikel. Nou vind ik dat beiden echt zeer sterke platen hebben afgeleverd, al helemaal Trail Of Dead. Daarom was het ook minder leuk om te lezen dat de schrijver van het artikel de band afdeed als één van de zoveel. Maar het zorgt wel voor een hoop variatie en originaliteit. Ook met de mening over An Pierlé was ik het niet eens maar het was wel een ontzetted goed interview. Er was onderbouwing waaróm de journalist niet zo gecharmeerd was van de koerswijziging van het laatste album. Dat leverde wederom een ander soort artikel op dan al die interviews in bladen met dezelfde vragen en journalisten die hun mening achterwege laten. Dus ook al krijgen mijn eigen favorieten er van langs, als dit op een onderbouwde manier gebeurd (niet simpel schopwerk) ben ik er een voorstander van.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), May 02, 2002.

(2)

Ook al ben ik er zelf een voorstander van, is het grote leespubliek hier ook klaar voor? Ik hoop het natuurlijk wel, maar hoe groot is het incasseringsvermogen van de lezer. Is de OOR-lezer klaar voor de duidelijke mening van de journalist in interview-artikelen? Zelf denk ik dat als niet iedereen dit gaat doen, het een interessanter geheel oplevert. Als elke journalist zijn mening doordrukt gaat het te geforceerd overkomen en begint het op een truc te lijken. Duidelijke stellingname van enkele journalisten vallen dan extra op en zorgt er voor dat het blad zich van de andere bladen onderscheidt. Dan is het niet het netjes interviewen van de bands die een nieuw album hebben, maar de interpretatie is een toevoeging aan de unieke identiteit van het blad.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), May 02, 2002.

Mooi gezegd Roger. Het zou inderdaad wat absurd zijn om niet meer te schrijven over dingen die je goed vind, om zo objectiever over te komen. Dat is als een voetballer die heel erg Feyenoord-fan is, en daarom voor Ajax gaat voetballen om zo neutraler naar zijn eigen prestaties te kijken.

Een journalist met een duidelijke mening geeft inderdaad aanleiding tot leuke, interessante artikelen. Al moet je wel oppassen met blijven schrijven over iets wat je niet goed vindt. Dan wordt het zo snel een stokpaardje, zo van "daar heb je hem weer, hij die niet van Daryll-Ann houdt". Niet alleen is het "grote leespubliek" daar niet klaar voor, ook wordt het erg snel vervelend, want over smaak valt niet te twisten.

Wat natuurlijk wel kan, en wat ook wel zou moeten, is meer op zoek gaan naar nieuwe, onbekende, maar hele goede bandjes/artiesten. Al zou ik persoonlijk wel een beetje in de war raken als er in OOR opeens allemaal leuke dingen staan en ik met de OOR in de hand CD-inkopen moet gaan doen. Ergens is de huidige situatie wel zo overzichtelijk: OOR als net goed genoeg voor een abonnement en om op de hoogte te blijven van wat er leeft in den lande en de internet-media om echt dingen te ontdekken. Al blijven we Opscene natuurlijk ontzetten missen.

PS Roger, wat je uniciteit betreft: op Think Small staan ook recensies van Explosions in the Sky en The Mountain Goats. En ook de Apples in Stereo zullen er zeker opkomen als ze een nieuwe plaat uitbrengen. (toch maar eens linken misschien? :) )

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), May 02, 2002.

wil de gemiddelde OOR lezer niet gewoon in hapklare brokken de nieuwe muziek van de afgelopen weken opgediend krijgen? maar niet te diepgaand en rauw graag, ober, want ik moet het wel aan mijn vrienden kunnen laten horen.

-- erik (erikstronks@hotmail.com), May 02, 2002.

Rake woorden, Martijn.

Voor stokpaardjes moet je inderdaad uitkijken. Dat is ook wat Helmut in zijn betoog duidelijk probeerde te maken. Laat niet steeds 'De U2 Kenner' een artikel over U2 schrijven, want dan weet je van tevoren al wat je krijgt. Omgekeerd echter heeft het ook weinig zin om 'De U2 Hater' steeds zijn gang te laten gaan. Voor ons vakbroeders zeer interessant allemaal, maar voor lezers vast te verwarrend. Ben bijvoorbeeld benieuwd naar wat men ervan vond dat in hetzelfde nummer van OOR eerst een artikel staat waarin de tweede van Daft Punk wordt heilig verklaard en twintig bladzijdes verder er een van recensie volgt die behoorlijk lauw is.

Journalisten zelf moeten natuurlijk professioneel genoeg zijn om te kunnen inschatten wat ze wel en niet moeten/kunnen doen. Ikzelf ben een zeer groot bewonderaar van An Pierlé, en geloof heilig in haar talenten; nog steeds! Al vanaf haar debuut. Sinds diens verschijnen heb ik veelvuldig contact met haar. Vaak na een concert even lekker backstage bijkleppen. Vandaar dat ik goed weet hoeveel zweet er in haar tweede plaat zit. Maar ja, ik vind de goede intenties er simpelweg niet uitkomen. Voor mij was het op persoonlijk vlak moeilijk om die negatieve recensie te schrijven. Vandaar ook dat ik een artikel erop heb gepend waarin ik mijn motivatie probeer duidelijk te maken. Ook naar An zelf toe. De ik in het verhaal ben ikzelf, en niet per se de popjournalist in mij. Oprechter dan dit kan ik niet zijn. Ik blijf benieuwd naar wat deze dame nog in de toekomst gaat teweegbrengen. En hoop daarover te kunnen blijven schrijven. Maar: mocht ik haar volgende plaat weer niets vinden, terwijl alle overige meningen wel positief zijn, dan trek ik me terug als zijnde een niet meer voor haar werk geschikte journalist.

Trail of Dead is een heel ander verhaal, waar ik wellicht niet zo blij mee ben. Ik vind de band live echt een absolute sensatie, maar op plaat gewoon niet zo heel erg bijzonder. Hun stuitende arrogantie tijdens het interview heeft me een iets te harde toon doen aanslaan in het artikel, vrees ik, waardoor mijn tweeledige mening (die overhelt naar de positieve (!) kant) niet duidelijk overkwam. Een andere redacteur had wellicht een voor de lezer nuttiger artikel kunnen schrijven...

Opscene wordt node gemist, zeker. Maar zoals ik al betoogde: verwacht niet van OOR het gat te dichten, want het blad ziet dat niet als haar taak. Daar kun je het mee oneens zijn, uiteraard, maar frustreer jezelf dan niet door het blad toch daarop te lezen. Het is inmiddels bekend welke gebieden OOR dekt, en op welke wijze het dat doet.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), May 02, 2002.

Voor stokpaardjes moet je inderdaad uitkijken. Dat is ook wat Helmut in zijn betoog duidelijk probeerde te maken

Maar Martijn had het in dit geval wel meer over een stokpaardje in negatieve zin. Als je elke keer weer aangeeft dat je eenzelfde band niets vindt gaat het ook vervelend worden voor de lezer.

Zelf vind ik het bespreken van een band door telkens dezelfde persoon wel kunnen zolang deze maar eerlijk blijft; als deze band opeens een release heeft die je niets vindt moet je er ook niet omheen gaan draaien. Ik vind het in de OOR leuk om te lezen hoe Erik v/d Berg met Radiohead omgaat en Helmut Boeijen met Motorpsycho. Hier komt enthousiasme naar voren. En het knappe is dat je dit enthousiasme naar verloop van tijd nog steeds om kan zetten in woorden die niet alleen voor de intimi bedoeld zijn. Geen vragen of uitwijdingen over komma's in de songteksten of miniscule verschillen op welk vlak dan ook, maar informatie die iedereen interessant vindt. De kennis die jij hebt kan er juist voor zorgen dat je met een origineel interview komt of een originele recensie. Het ligt dus aan de kwaliteit en de intentie van de journalist zelf of hij in staat is om vaker over een zeer gewaardeerde band kan schrijven. Volgens mij moet dit dus zeker kunnen.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), May 02, 2002.

Maar Martijn had het in dit geval wel meer over een stokpaardje in negatieve zin.

Een stokpaardje in positieve zin wordt pas vervelend als men er ook in stukken over andere band mee aan komt zetten. Als iemand enorm idolaat is van Radiohead, dan is het geen probleem, ook al vind je niets aan Radiohead (je zult artikelen over hen dan ook minder snel grondig gaan lezen) als men daar maar niet mee aan komt zetten bij stukken over andere bands. Zo van "tja, het is wel aardig, maar het is geen Radiohead". Sommige Opscene-medewerkers hebben dit een tijdje gedaan met I Against I (en die kwamen nota bene uit Opscene-thuisstad Dordrecht!).

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), May 02, 2002.

Trail of Dead is een heel ander verhaal, waar ik wellicht niet zo blij mee ben. Ik vind de band live echt een absolute sensatie, maar op plaat gewoon niet zo heel erg bijzonder. Hun stuitende arrogantie tijdens het interview

Trail of Dead arrogant? Ik ken ze als aardige, beetje nerdy jongens. De drummer (die zo op Jim Carrey in Dumb & Dumber lijkt) heeft nog op buitengewoon onbeholpen manier geprobeerd een meisje te versieren op Noodlanding. Hij werd uitgelachen, of beter: weggegiecheld. Dat brengt me wel bij een ander punt: veel artiesten hebben gewoon niets interessants te melden, al verzin je nog zulke goede vragen. Of misschien hebben ze wel iets te melden, maar heeft het geen raakvlakken met hun muziek. De gitarist van Offspring schijnt bv een heel intelligente man te zijn, die iets in de biochemische hoek gestudeerd heeft, maar of Offspring fans nou te wachten zitten op zijn mening over stamcelonderzoek...

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), May 03, 2002.

Dat brengt me wel bij een ander punt: veel artiesten hebben gewoon niets interessants te melden, al verzin je nog zulke goede vragen.

De leukste interviews die ik gelezen heb gingen eigenlijk lekker nergens over, met allerlei onzin-vragen en gekke antwoorden. Niet overdreven melig ofzo, gewoon gezellig, zoals je ook met vrienden in de kroeg kletst. Zulke interviews hebben wel een groot risico in zich dat het juist erg flauw wordt, omdat het vaak moeilijk is een sfeer over te brengen op papier. Wat ook altijd wel leuk werkt, is over andere muziek praten ("luistertest" noemden ze dat in OOR een paar jaar terug). Artiesten worden dan ook vaak enthousiast, ook omdat ze niet weer diezelfde vragen over hun nieuwe plaat krijgen.

Maar niets zo vervelend als interviews waarbij de interviewer door blijft hameren op de teksten en/of de muziek, terwijl de band gewoon muziek maakt die ze leuk vind zonder er heel erg bij na te denken, en teksten schrijft omdat instrumentale muziek zo saai klinkt.

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), May 03, 2002.