Hoeveel moeite doe je om een optreden te zien dat niet bij je om de hoek plaatsvindt?

Dit naar aanleiding van de grote hoeveelheden Duitsers die hier zo af en toe bij concerten in Groningen rondlopen, terwijl Ostfriesland toch iets van 50 kilometer rijden en niet heel erg dichtbevolkt is. Zijn Duitsers fanatiekere en/of trouwere fans?

Zelf ben ik vrij lui; ik heb e e n keer het plan gehad om naar Bremen te liften om daar Juno te zien. Gelukkig(?) speelde die band uiteindelijk het laatste concert van de tour in de bovenzaal van Paradiso. Dit werd vooral memorabel omdat het in het naprogramma van Nina Hagen was en enkele oudere jongeren met verlopen drank- en drugskoppen het zaaltje en het podium onveilig maakten.

-- gieteling (neben10@hotmail.com), April 11, 2002

Answers

Met het klimmen der jaren steeds minder. Als tiener ging ik ieder concert van Iron Maiden en andere metalhelden af, ook al was het in die vre-se-lijke koeienstallen als Brabanthallen, Groenenoordhallen, etc. Tegenwoordig kom ik niet veel verder meer dan de Paradiso of de Melkweg in mijn eigen stadje.

Komt ook omdat ik concerten eigenlijk toch wel vrij vreselijk vind. Rokerige ruimtes, luidruchtige mensen, druk, slecht geluid, volume minimaal 120 dB, etc. Tel daarbij op dat ik het merendeel van de bands live bijzonder slecht vind - 90% verkracht (er is geen ander woord voor) haar plaatmateriaal feilloos - en de conclusie kan niet anders zijn dan: ik blijf lekker thuis, fijne plaat op, geen rook, geen ge-OH, etc. Dus hoeveel moeite doe ik nog voor een concert: bijzonder weinig!

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 12, 2002.

Daar werk me tegenhoudt en ook gebrek aan rijkunsten, kan ik niet ver gaan om m'n favoriete groepjes te zien. Maar ik heb al grenzen overschreden om groepen te zien. Welke? Kiss My Jazz. Guided by Voices. En Kim's Bedroom (Kim Gordon en co).
Ach ja Nena Hagen werkt nu als afwasser in een restaurant. tismaardatjehetweet.

-- Nathalie (stevienixed@yahoo.com), April 12, 2002.

Ik ben opgegroeid in het Oosten des lands dus dan moet je zeker wel veel rijden om concerten te zien. In de buurt komen de interessante namen niet dus dan mag je naar Amsterdam, Utrecht, Tilburg, ga zo maar door. Veel kilometertjes dan wel. Maar dan is het wel heel fijn als je opeens in Antwerpen woont, zo dicht bij de AB, want dat is in de buurt, in een heel mooie stad (Brussel) en een niet te vergelijken zaal. Nathalie: is dat de mooiste zaal in Belgie? Ja toch wel?

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), April 12, 2002.

De meeste bands komen wel naar Amsterdam. Als ze dat echter niet doen en ik wil ze toch perse zien dan wil ik wel de trein pakken (Utrecht, Leiden, Den Haag en Rotterdam blijken dan heel dichtbij). Dat doe ik alleen als ik in gezelschap ben. In mijn eentje het land afstruinen is geen lolletje, zeker als je blijft stranden wanneer het veel te laat is geworden. Slechts enkele keren per jaar reis ik verder dan de Randstad lang is. Zoals de laatste keer toen Guitar Wolf in Vera speelde, de Transformed Dreamsavond in Keulen vorig jaar en eind deze maand All Tomorrow's Parties in Engeland. Zulke uitstapjes lijken net schoolreisjes.

In tegenstelling tot Roger vind ik de live-ervaring veel intenser (zelfs onder slechte omstandigheden) dan thuis het plaatje draaien.

-- Vido (vidoliber@hotmail.com), April 12, 2002.

"In tegenstelling tot Roger vind ik de live-ervaring veel intenser (zelfs onder slechte omstandigheden) dan thuis het plaatje draaien."

Ben ik het helemaal mee eens. Zo zag ik gisteren 90 Day Men en waar ik hun platen niet al te bijzonder vind, waren ze live erg goed.

-- gieteling (neben10@hotmail.com), April 12, 2002.

Ben ik het helemaal mee eens. Zo zag ik gisteren 90 Day Men en waar ik hun platen niet al te bijzonder vind, waren ze live erg goed.

O, maar er bestaat ook een groot verschil tussen een studioplaat enerzijds en een concert anderzijds. Er zijn genoeg bands die geen platen kunnen maken, maar live absoluut briljant zijn. Omgekeerd zijn er ook studiohelden die het podium maar beter kunnen mijden. Daarbij ben ik iets te gechargeerd in mijn uitdrukken geweest: Ik ben een zeer groot liefhebber van wereldmuziek, en die bestaat voor mij juist bij de gratie van live-uitvoering. Veel wereldmuziekplaten zijn dan ook live opgenomen (niet in een concertzaal natuurlijk, maar op locatie).
Maar voor pop geldt unaniem: Ik ben een platenman, geen live-man. Het aantal plezierige popavondjes weegt niet op tegen de onplezierige, waardoor ik de eer aan mijzelf ben gaan houden...

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 12, 2002.

"Het aantal plezierige popavondjes weegt niet op tegen de onplezierige, waardoor ik de eer aan mijzelf ben gaan houden..."

En dit geldt niet voor studioplaten?

-- gieteling (neben10@hotmail.com), April 12, 2002.

En dit geldt niet voor studioplaten?

Dat is een hele goeie. Maar de platen die me niet bevallen schuif ik snel terzijde, en die het wel doen, daar ga ik een goed gesprek mee aan & probeer ik een relatie mee op te bouwen. Bij concerten denkt deze Hollander pur sang dan toch, ik heb ervoor betaald, dus zal het tot het einde uitlijden ook ;-)

Serieus: Ik ben een te grote liefhebber van originele liedjes denk ik. Voorbeeld: St.Thomas. Ik vind zijn twee platen echt heel erg de moeite, maar heb onlangs eens op 3voor12 zijn London Calling-concert beluisterd, en.... tjongejonge: wat zingt die gozer vals!! Tenenkrommend!

Ik denk dat mijn eisen te hoog liggen. Ik had graag een van de concerten bijgewoond waaruit Made In Japan van Deep Purple is samengesteld. Ik had graag het concert bijgewoond waaruit Live at the Apollo van James Brown is samengesteld. Of het concert van The Who voor Live at Leeds (waar ik geloof ik verwekt ben, dus dat zou alleen al vanuit ethiesch, biologisch en theologisch oogpunt bekeken dynamiet moeten hebben geven ;-) Maar waarschijnlijk zal ik me daar ook wel te pletter geërgerd, verveeld, etc. hebben.


-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 12, 2002.

Ik ben net als Roger geloof ik meer een platenman. Ik ga alleen naar concerten als ik de band in kwestie erg goed vind, of soms voor de gezelligheid met anderen. Dit betekent dat ik vrij weinig concerten bezoek, minder dan tien per jaar.

Heb nooit echt ver gereisd voor concerten, als je zoveel moeite voor een concert doet ben je vaak al bevooroordeerd over je oordeel. Al heb ik nog steeds spijt dat ik The Cannenes niet ben gaan kijken toen die een paar jaar terug in Dordrecht speelden.

-- Martijn (grooten@sci.kun.nl), April 12, 2002.

Vette stamp garage- of hardrock is toch het beste live te zien. The Hives, Gluecifer, JSBX en Zen Guerrilla zijn op de plaat leuk, maar live geniaal. Echte liedjesmuziek werkt op de plaat meestal beter, maar daar hou ik toch niet van :) En verder dan Rotterdam kom ik meestal niet, want ik heb auto noch rijbewijs en ik verdom het op het station te overnachten.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), April 13, 2002.

Ik rij regelmatig een heel aantal kilometers om een goede band te zien. Sommige bands zijn dat gewoon waard. Motorpsycho, mijn stokpaardje ja, brengt elk jaar wel weer een zeer goede plaat uit, maar die vallen allemaal in het niet bij de hun concerten. Verder kan de beleving op plaat en live totaal verschillend zijn van elkaar, zoals in het geval van Stars Of The Lid: op plaat zeer rustig en rustgevend, een weldadig warm bad van geluid, terwijl live het een ontzettend psychedelische happening werd zoals je die maar zelden meemaakt. Het zijn gewoon totaal verschillende dingen van elkaar, en sommige muziek kun je beter maar alleen op plaat horen en andere beter alleen live zien en horen (zoals de bovenstaande garagerock).

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 13, 2002.

En iedereen moet toch minstens 1x in zijn/haar leven Tindersticks live hebben gezien. Echt een onvergelijkbare ervaring. Heb ze ong. 3 weken geleden nog in Eindhoven gezien, dat blijft erg speciaal.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), April 13, 2002.

Echt een onvergelijkbare ervaring.

Helemaal waar. God wat heb geslapen tijdens hun performances. (Sorry hoor!)

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 13, 2002.