Minimal Music. Philip Glass. Toen ik enkele maanden geleden Tim Gane (Stereolab) sprak, vertelde hij me dat minimal music zijn leven heeft veranderd. Wie er lang genoeg naar luistert wordt een ander mens. Ik herkende dat zeer. En voeg toe dat je er ook beter door leert luisteren, waardoor je op platen die voor anderen oeverloos monotoon zijn de meest fraaie details in de details hoort. Bovendien wordt je er sociaal ook een geduldiger, begripvoller mens door, volgens mij. Einstein On The Beach, Music in Twelve Parts, Music With Changing Parts, etc., het zijn sleutelplaten uit mijn leven. Wat zijn de sleutelplaten van jullie, waardoor je muzikaal (& sociaal) leerde en veranderde?

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 07, 2002

Answers

Dé sleutelplaat die mij als persoon heeft veranderd en waar ik heel veel van heb geleerd en die bovendien allerlei deuren voor me opengegoord heeft was/is "If I die, I die..." van de Virgin Prunes.

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), April 07, 2002.

kom ik maar weer met eels aan.. hehe.

eels - beautifal freak mijn eerste echte alternatieve en goede plaat. die heb ik zoooo vaak geluisterd. :)

ik ga nu meteen eens wat minimal music audiogalaxyen.

-- Ludo (ordinarypeoplerecs@hotmail.com), April 07, 2002.

Bij mij zijn het er verschillende. Mijn eerste was denk ik Use your Illusion van Guns and roses (deel 1 en 2). Gekocht toen ik 8 was. GNR was de eerste band waar ik fan van was. Werd heel raar gevonden door mijn klasgenootjes, maar het kon me toen al geen ruk schelen.

De volgende was denk ik een hits bandje van Simon & Garfunkel van mijn vader, wat ik een keer had gejat om te beluisteren. Hoewel ik toen nog geen ruk van de teksten begreep (nu ook nog niet echt, moet eerst oud worden :D), sprak die muziek mij heel erg aan. Dat was ook iets echt van mij. Mijn bandje, mijn muziek, terwijl iedereen fan was van de Party Animals oid, zat ik dat soort muziek te luisteren.

Volgende album is denk ik "Geendagsvlieg"" van de Osdorp Posse. Ik vind het nu niks meer, ik vind het zelf super kut, maar ik was toen 13. Zat in de eerste, en ik wou mij ok een beetje afzetten. Dit was, vond ik, toen erg geschikte muziek daarvoor. Op zich is het nog niet eens heel slecht, maar ik houd gewoon niet meer van die harde hiphop, ben meer van jazzy hiphop gaan houden.

Een volgende plaat die heel belangrijk was in mijn leven was een of andere plaat van Miles Davis. Een soundtrack van een of andere franse film. Mijn oom had een brander, en ik had hem ff geholpen met het installeren en het gebruik ervan. Toen mocht ik ook ff een paar van zijn cd's branden. Dit was er een van. Prachtige plaat, misschien niet zo bekend als "Kind of blue", maar ook zeker zo mooi.

Een volgende is denk ik "Clandestino" van Manu Chao. Deze muziek liet mij ok de zonnige zijde van muziek zien, althans. Hoewel de teksten niet altijd even vrolijk zijn (ik kan geen spaans, maar met babblefish kom je een heel eind) is de muziek zo zonnign. Ik heb hem afgelopen winter pas gekocht, maar ben op slag verliefd op die sound. Ik kende natuurlijk de "hits"van het album wel, maar ik vind de andere numemrs nog veel en veel beter dan die hits, maar dat terzijde. Maar deze muziek kon mij echt opvrolijken.

Andere sleutel muziek heb ik altijd op mijn compilatie cd's. heb er nu iets van 8 gebrand in een jaar tijd. Het mooie van die cd's is, is dat ze zeg maar op een bepaald moment mijn muzikale voorkeur weergeven. Dan wer hiphop, dan weer ambient, dan weer iets heel anders (ben niet creatief genoeg om er nog iets uit te gooien :D). Maar bijvoorbeeld de nummers van Radiohead (misschien afgezaagd, maar die teksten spreken mij voor een groot deel wel aan). Zij lopen vaak als een soort rooie draad door die albums.

Hmm...dat waren wel aardig wat sleutelplaten, maar het geeft maar aan hoeveel je in 8, 9 jaar kan veranderen, zeker rond je puberteit.

-- Maarten Zinkstok (mzinkstok@hotmail.com), April 07, 2002.

John Cage - een cliche, maar hoe ontstaan die nu eenmaal? Ik vrees dat vooral mijn vader's muziek (Northern Soul) me enorm beinvloed heeft. En nog. No New York heeft mij compleet doen flippen. Joni Mitchell heeft me, nog meer dan Carole King, de weg naar singer songwriters geopend. En als ik WhiteLightWhiteHeat had aanhoord dan was ik waarschijnlijk niet de Noise inrichting gegaan. Maar misschien was het meer de static van de TV die m'n liefde voor Prick Decay et al heeft doen ontstaan. heheheh

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), April 07, 2002.

Ik denk dat het Dirty van Sonic Youth geweest is. Daar kreeg ik ooit toen ik een jaar of 14 was een tapeje van. Ik was toen U2-fan en verder een liefhebber van "top 100 allertijden"-muziek, al verdiepte ik me ook in wat onbekendere dingen (Velvet Underground). Ik dacht dat SY hardrock was (want met gitaren en enigszins hard), maar begon het steeds meer te waarderen. TOen ontdekte ik de VPRO-radio, die rond die tijd met Villa 65 begonnen. Daar draaide men dit soort muziek en nog onbekendere dingen (Pavement, Sebadoh etc.). Zo begon ik me steeds meer in muziek te verdiepen, las OOR.

Ook heeft het enorm geholpen dat mijn ouders vrij snel ('95) internet namen. Daardoor leerde ik mensen kennen, die dan bandjes voor me opnamen en zo leerde ik snel (en goedkoop!) nieuwe muziek kennen.

Overigens is Dirty helemaal niet zo bijzonder goed. Maar voor mij dus wel essentieel.

-- Martijn (grooten@sci.kun.nl), April 07, 2002.

Es effe kijken.

1983: Sweet Dreams - Eurythmics

1985: Slave to the Rhythm - Grace Jones (waarover binnenkort hopelijk meer)

1989: French Kiss - Lil' Louis, sloeg in als een bom maar de effecten kon ik pas herkennen in -->

1991: 3 A:M Eternal - KLF

1993: Selected Ambient Works 85-92 - Aphexje

1996: Basic Channel compilatie

zoiets.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 07, 2002.

Hee grappig, ben net zelf een soortgelijk topicje gestart op het Kink FM-forum, en mijn antwoord staat ook nog online op http://lava.blogspot.com Maar als je dat teveel moeite vind, vat ik het hier wel even samen: Doolittle van The Pixies en Technique van New Order.

En 'Bohemian Rhapsody' van Queen heeft ook een zeer belangrijke rol gespeeld, dat stond namelijk voor alles waar ik afkerig van was in de muziek. Bombast, pretentieuze teksten, dat opgeblazen zanggeluid, 4- nummers-in-één, solo's, een lengte van 7 minuten... Er hoeft maar één van deze elementen aanwezig te zijn, en ik draai er meteen mijn oren van weg.

-- Lava (reconstruct@nme.com), April 08, 2002.

even mijn soundtrack copy-pasten (en updaten)uit Chez Lubacov...

1.. Macario Prudencia - Wasmashin
Carnaval thuis op Aruba, 1982. Ik, verkleed als smurf, swingend in de optocht. Dit in Papiamento gezongen origineel zou later door Trafassi verkracht worden.

2.. The Human League - Don't You Want Me?
Samen Met C'mon Eileen van Dexy's wellicht het eerste popliedje dat ik echt leuk vond.

3.. Prince - periode Purple Rain - LoveSexy
Hier begon het dus echt mee, via mijn zus. We waren allebei zwaar fan maar alleen zij was groot genoeg om naar het Sign O' The Times concert in de Galgenwaard te gaan. Later toen hij begon in te kakken (Graffiti Bridge) mocht ik mee naar een flets concert (wel mijn eerste) in een natte Kuip.

4.. Beastie Boys - Paul's Boutique
Ik heb 't bandje dat mijn leven voor altijd veranderde nog steeds. Met dank aan klasgenoot Richard Verschoor.

5.. Jungle Brothers - Done By The Forces Of Nature
Mijn eerste eigen CD na de tape van 'Paul's Boutique' van de Beasties helemaal grijsgedraaid te hebben. Verdiend met het verkopen van geraniums voor school. Was in die tijd ook in het bezit van een dubbel cassettedeck waarmee je naadloos stukjes muziek aan elkaar kon plakken. Resultaat: vette remixes waardoor ik alsnog op klassefeestjes werd uitgenodigd.

6.. Public Enemy - Fear Of A Black Planet
Als allochtone scholier in een Noord-Brabantse stadje moest je wel een tikje militant zijn. Maar dat het ook zo overweldigend mooi kon...Ik luisterde toen elke woensdagavond naar Crapuul de Lux en elke donderdagavond naar Dancetrax.

7.. Pearl Jam - Evenflow
Terug op Aruba hadden wij een satellietschotel in de tuin. Ik en mijn schoolmaten hadden de mazzel om de hele grunge-hype te zien ontwikkelen en instorten op MTV.

8.. Porno For Pyro's - Pets
Mijn eerste radioprogramma bij Hit 94.1 FM. 4 uur lang elke zondag voor maar 300 piek per maand.

9.. Pearl Jam - No Code
Geslaagd voor mijn Atheneum ging ik weer terug naar Nederland. Het werd Groningen. Deze plaat staat voor de eerste 2 maanden.

10.. Nick Drake - River Man
Op bed in mijn kleine studentenflatkamertje op een grijze ochtend, kwam dit opeens langs op Kink FM (of all places). Het werd een obsessie en het duurde jaren voordat ik Five Leaves Left eindelijk (nog voor de recente remasters!) in mijn bezit kreeg.

11.. Beck - Where It's At / Captain Beefheart - Tropical Hotdog Night
Vrijdagavond: dansen in De Kar / Zaterdagavond = swingavond in Vera.

12.. DJ Shadow - Endtroducing
Ik herinner me dat ik mijn stufi nog moest krijgen, dus ik kon op dat moment niks kopen. Dus ging ik 2 weken lang wanneer ik kon naar de platenzaak om het te horen. Daarvoor of sindsdien heb ik zoiets niet meegemaakt. "Building Steam From A Grain Of Salt" was de clincher.

13.. Belle & Sebastian - If You're Feeling Sinister
Toen we voor het eerst gingen vergaderen voor wat een nieuw radioprogramma op de lokale zender zou worden draaide Paul S. dit. Dit was nog voor de hype, deze plaat markeert de periode waarin de deuren van de underground voor me opengingen.

14.. Mogwai - May Nothing But Happiness Come Through Your Door
'Come On Die Young' staat voor een zowel fysiek als mentaal heftige periode in mijn leven. Dag in dag uit 5 helse uren in de trein en andere fijne herinneringen.

15.. dEUS - The Ideal Crash
FIFA Worldcup '98 op de playstation met misschien wel 1 de beste platen ever op repeat.

16.. Motorpsycho - Taifun (live, Trust Us tour)
1 van mijn meest intense concertervaringen tot nu toe. Ogen dicht en helemaal verdwijnen.

17.. Low - Take The Long way Round The Sea
Kerstplaat voor als je in een baan rond de aarde bent gekomen.

18.. Beck - Nobody's Fault But My Own
Als het redden van de wereld op 1 liedje aankomt...

19.. Les Savy Fav - We Rock The Party
3 lessen: Er zijn geen regels. Alles is mogelijk. Doe je eigen ding.

20.. Miles Davis - Kind Of Blue
Stijl.

21.. Spinvis - S/T
...en dit ben ik nu.


-- Arien (saguamura@home.nl), April 08, 2002.

Op de middelbare school: 'Surfer rosa/Come on pilgrim' van de Pixies. Op de universiteit: 'Repetition' van Unwound.

-- gieteling (neben10@hotmail.com), April 08, 2002.

Ik doelde met deze thread eigenlijk op wat muziektheoretische inzichten, maar iedereen komt met zijn levensverhaal aan qua platen; hetgeen niet minder welkom is, integendeel... Ik kan dan natuurlijk niet achterblijven, dus ga me ook even aan een epistel zetten.

Tot die tijd even aandacht voor de enige echte ware plaat die mij het licht deed zien. Ik noem enkel de titel, en verwacht van iedere dertiger een shout-out: Shoebidoebiedoeahoea!

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 08, 2002.

Oh ja helemaal vergeten:

1991 On the Corner - Miles Davis ("oh dus jazz kan wel leuk zijn!")

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 08, 2002.

"oh dus jazz kan wel leuk zijn!"

Die ervaring zoek ik ook nog. Helaas biedt die plaat die niet voor mij:-(

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 08, 2002.

Probeer het eens met Panthalassa, de Miles Davis remix plaat door Bill Laswell. Heeft bij toen goed geholpen. De meningen over het ding zijn nogal verdeeld, maar ik blijf het een sublieme plaat vinden. Is trouwens een aanrader voor eenieder die wil beginnen met de jaren 70 periode van Miles.

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 08, 2002.

Oké, maar met Bill Laswell noem je nou ook weer net een naam die mij niet tot opperste vreugde weet te stemmen. Maar ik controleer het zeker even uit.

Probleem is, bij jazz heb je een bepaald soort riedel (de riedel die iets jazz of jazzy maakt), meestal gespeeld op piano, anders op contrabas, en die doet mij naar voelen, dat kan ik maar niet beschrijven hoe.... Miles kon briljant trompet spelen, en het open geluid van zijn platen uit de fifties vind ik ook erg fraai; maar... Ik zet het met lange tanden op, en dat neemt met meerdere luisterbeurten eerder toe dan af. Het enige jazzy dat ik redelijk hebben kan is dat van Can (hé, dat rijmt! ;-)

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 08, 2002.

Panthalassa gaat verder dan jazz, en je hoeft niet van jazz te houden om het album te kunnen waarderen. Miles maakte in die tijd sowieso geen pure jazz meer; funk en de non-lineiare constructies van Stockhausen zijn van even grote invloed. Bill Laswell reconstrueerde een deel van Miles' stukken, en maakte er een modern klinkend, coherent geheel van, met voldoende eerbied voor de originelen. Laswell brengt inderdaad ook veel bagger uit, maar Pathalassa is een van zijn sterkste dingen die ik van hem ken. Verder is Panthalassa absoluut een van mijn eigen sleutelplaten die me alle muziek door andere ogen liet zien. Het was ook het begin van Miles verslaving, ik kan nu met recht een Miles junk worden genoemd.

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 08, 2002.

Toch snap dat enthousiasma over Pathalassa niet zo. Heb het misschien niet al te aandachtig beluisterd maar het is toch eigenlijk een beetje wat gave stukjes aan elkaar plakken zonder dat het me doet vergeten dat de orginele stukken toch beter zijn. Los van het feit dat Laswell een ontzettende blaaskaak is. ;)

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 08, 2002.

Panthalassa. De plaat kan voor veel mensen een oor-opener zijn, omdat Laswell de vaak lange lappen muziek in meer hapklare brokken versnijdt, die veel vloeiender in elkaar overlopen dan bij de originelen. Ook zijn de door Teo Macero geproduceerde albums vaak niet zo mooi klinkend, en Laswell heeft de muziek voorzien van een modernere en zachtere sound. Daar komt nog eens bij dat je in het tijdsbestek van een uur een paar jaar van de elektrische Miles periode langs hoort komen. En sommige stukken, zoals de Agharta Prelude Dub is alleen te vinden op nooit uitgebrachte masters die Laswell ter beschikking kreeg. Ik blijf het een geniale plaat vinden.

Laswell heeft overigens hetzelfde procede vorig jaar toegepast op een Santana plaat waar ik de naam even kwijt van ben. Weet iemand hoe dat resultaat is uitgevallen?

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 08, 2002.

Probleem is, bij jazz heb je een bepaald soort riedel (de riedel die iets jazz of jazzy maakt), meestal gespeeld op piano, anders op contrabas, en die doet mij naar voelen, dat kan ik maar niet beschrijven hoe....

Ik weet precies wat je bedoelt. Volgens mij zijn dat een bepaald soort majeur akkoorden. Volgens de regels zijn die precies goed, maar ze haken niet lekker in je gehoor. Muziek moet voor mij altijd een beetje hakerig zijn, heel gladde dingen daar word ik zenuwachtig van.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), April 09, 2002.

Tja die riedel. Daar moet je echt aan wennen voordat je daar geen kromme tenen van krijgt. 'Hornets' van Herbie Hancock heeft er een paar, dan zit je lekker in zo'n vette psychedleische groove en dan opeens toeterdetoerer effe wat riedeltjes.

Ook zijn de door Teo Macero geproduceerde albums vaak niet zo mooi klinkend

heb ik nou nooit begrepen die kritiek. Maar goed ik ben niet zo'n audiofiel die het heeft over "heldere produktie". ;)

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 09, 2002.

Ik doelde met deze thread eigenlijk op wat muziektheoretische inzichten

...en toen kwam ik met mijn levensverhaal aanzetten:-) Tja. Zo 'needy' blijk dus ook wel weer:-) Public Enemy - Fear Of A Black Planet. Het waren niet zozeer de militante teksten van Chuck D maar de muur van samples en breaks van The Bomb Squad die iets strijdbaars en eigenwijs in mij losmaakten. Hiphop heeft ook nog dezelfde humor als ik. Een goedgemikte sample of break kan mij soms harder laten lachen dan een mop (de mixtapes van DJ Shadow en Cut Chemist zitten daar vol van).

Minimal Music. Wie er lang genoeg naar luistert wordt een ander mens. Ik herkende dat zeer. En voeg toe dat je er ook beter door leert luisteren

Ik heb dat bij veel IDM en postrock. Geen fijnere huis-tuin-en-keuken muziek om mee tot rust te komen. Arovane en Ulrich Schanuss doen het altijd goed hier.

-- Arien (saguamura@home.nl), April 09, 2002.

Muziek moet voor mij altijd een beetje hakerig zijn, heel gladde dingen daar word ik zenuwachtig van.

Okay, ik hap. Hiermee impliceer je dat jazz per definitie glad klinkt, en dat is natuurlijk onzin. Er is veel foute jazz muziek, net zoveel als foute rock en foute dance. Er is echter minstens evenveel goede jazz, en ik kan met de beste wil van de wereld de jaren 70 platen van Miles niet glad vinden. Eigenlijk past alleen zijn jaren 80 werk in die categorie, en dat is inderdaad niet om aan te horen.

En die 'jazz-riedel', tja, iedere stijl heeft zijn kenmerken. Zelf wordt vaak gestoord van die typische reggae 'tek-tek' op elke 2e en 4e tel; je weet hoop ik wat ik bedoel. Maar die riedel is niet wat jazz glad maakt, het is de song en uitvoering. Summertime van Gershwin kan heel fout klinken, en dan druk ik me nogal zacht uit, maar de versie van Coltrane op My Favourite Things is heerlijk vrij en swingt zo erg dat je het je niet kan voorstellen.

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 10, 2002.

Summertime van Gershwin kan heel fout klinken, en dan druk ik me nogal zacht uit, maar de versie van Coltrane op My Favourite Things is heerlijk vrij en swingt zo erg dat je het je niet kan voorstellen.

Die is ook glad. De gezongen versie heeft veel emotie. John Coltrane's versie is ontzettend glad gefreak. Hoe freakier, hoe gladder vaak. Oude jazz van Louis Armstrong heeft dat gladde nog niet.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), April 13, 2002.

John Coltrane's versie is ontzettend glad gefreak

Dat snap ik nou niet. Hoe kan de Coltrane versie glad zijn? Praten we over dezelfde versie? Het vrije geimproviseer valt bij mij niet onder de definitie van gladde muziek; daarvoor verwijs ik naar de moderne fusion en jazzrock. Coltrane maakte de Summertime versie veel pittiger door toevoeging van dissonanten, en dat kan ik met de beste wil van de wereld niet glad vinden.

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 13, 2002.

Coltrane maakte de Summertime versie veel pittiger door toevoeging van dissonanten, en dat kan ik met de beste wil van de wereld niet glad vinden.

Lijkt me een kwestie van wat je gewend bent? Er bestaan platen met Cubaanse muziek, waarvan de kenners vinden dat het er wel heel erg vurig en ruig aan toegaat. Uiteraard kennen diezelfde liefhebbers een band als Godflesh niet. Of dichter bij huis: Senor Coconut.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 13, 2002.

Lijkt me een kwestie van wat je gewend bent?

Kan zijn, maar in dit specifieke geval gaat het over hetzelfde liedje in verschillende uitvoeringen, waarbij die van Armstrong niet glad wordt genoemd en die van Coltrane wel. En hoewel die van Armstrong inderdaad niet zo glad is, is die van Coltrane dat in mijn oren helemaal niet. Zal wel subjectief zijn dan ;)

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 14, 2002.

Jawel, maar ook daarvoor geldt toch waar je je grenzen hebt liggen qua ruigheid? Veel mensen vinden The Cure het meest deprimerende wat er is. Ik niet.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 14, 2002.

The Cure deprimerend??? Dat vind ik nou echt helemaal niet en ik heb dat ook nooit gevonden. En jazz vind ik vaak te friemelig. Dat gepiel op toetertjes (práááááááá!!!!), daar word ik altijd een beetje nerveus van.

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), April 14, 2002.

En jazz vind ik vaak te friemelig. Dat gepiel op toetertjes (práááááááá!!!!), daar word ik altijd een beetje nerveus van.

Ik weet precies wat je bedoeld. Maar feit blijft dat er duizenden mensen zijn die ervan in opperste extase raken.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 14, 2002.

Hmmmm...extase is voor mij nog iets te hoog gegrepen, maar ik kan er gewoon lekker naar luisteren, maar je moet er dus niet naar luisteren om alleen te luisteren. Het werkt het best als achtergrond muziek bij het werken aan dingen. Moet je soms even luisteren naar solo's en dan heb je weer creativiteit, zeg maar... :D

-- Maarten Zinkstok (mzinkstok@hotmail.com), April 16, 2002.

maar je moet er dus niet naar luisteren om alleen te luisteren

Tuurlijk kun je goed naar jazz luisteren om alleen te luisteren! Coltrane's A Love Supreme eist dat zelfs van je. Maar goed, dat is natuurlijk, eh, subjectief...;-)

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 17, 2002.

Jazz als achtergrondmuziek???? Dat werkt bij mij dus niet (zie hierboven). Maar dit opent weer een hele andere discussie: ik vind het zelf altijd een beetje naar om muziek te veroordelen tot "achtergrondmuziek". Veel muziek is daar véél te goed voor en muziek die er wel geschikt voor is, is die wel het beluisteren waard??

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), April 18, 2002.

Volgens mij is achtergrondmuziek een kwestie van volume.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Volgens mij niet, want goede muziek wil je altijd nét wat harder zetten en dan werkt het niet meer als achtergrondmuziek.

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), April 20, 2002.