Wanneer ontdekte je dat je een muziek junkie was? Als je dat bent natuurlijk. Indien niet, WHAT THE FEK YOU DOING HERE? ;-)

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), April 05, 2002

Answers

Diegenen die dacht dat dit een thread was voor Tfifany fans met dyslexie, neen, sorry, ik moet U terleurstellen. ;-)

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), April 05, 2002.

Ergens rond mijn veertiende, toen andere vriendjes een interesse begonnen te tonen voor uitgaan, kleding en meiden versieren, en ik mijn tijd en geld liever uitgaf aan die nieuwe limited edition 7" van een van mijn bandjes. En inmiddels zijn we zeventien jaar verder en is er wat dit aangaat maar dan ook niets veranderd.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 05, 2002.

mid-1980's, small-town America. I'd just gone down to the mall to grab a new Nintendo game. but then I heard this angelic voice, and I turned, and there she was, my pink-clad, red-haired angel, singing just for me -- or so it felt. I bought her CD and took it home ... carefully unwrapped the package, looked into Tiffany's everygirl eyes, and I said: "I Think We're Alone Now."

-- Dare (dare@pitchforkmedia.com), April 05, 2002.

Nu ik er over nadenk, was het indertijd waarschijnlijk een overzichtje van de Nationale Hitparade-jaarlijst van 1983. Mateloos fascinerend. En over junkie gesproken: tegenwoordig voel ik mij een hard-drugsverslaafde die in een gratis-heroïneverstrekkingsproject is verzeild.

-- JoB (jobwit@vpro.nl), April 05, 2002.

Als kind luisterde ik altijd naar de radio en keek ik naar clipshows op de Venezolaanse (!) TV. En over dat gratis- heroïneverstrekkingsproject, 't is niet overdreven wat JoB zegt. Heb 't zelf even mogen zien en meemaken. Heel leuk en fijn allemaal maar ik kreeg er naderhand een nogal dubbel gevoel van, vooral wanneer ik de platenzaak binnenliep en dezelfde platen die de dag daarvoor letterlijk werden rondgestrooid op dat kantoor, voor niet weinig te koop zag staan. Het zit me eigenlijk nog steeds niet lekker.

-- Arien (saguamura@home.nl), April 05, 2002.

...Maar zou ik het weer doen? Ehhm, uhh, ja. waarschijnlijk zonder er 2 keer over na te denken, vrees ik.

-- Arien (saguamura@home.nl), April 05, 2002.

volgens begon ik begin jaren negentig de megatop 50 te kijken, met gij staverman. later singlestjes te kopen (1994? misschien '95) eerste echte goeie plaat eels - beautifal freak vlak na de pinkpop waar ze opstonden, was dat '97? hmm. :)

-- Ludo (ordinarypeoplerecs@hotmail.com), April 06, 2002.

In 1982 zal dat geweest zijn, en vervolgens is het alleen maar erger geworden, gelukkig!!

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), April 06, 2002.

1988, 13 jaar, brugklas, had net 1 teepje (Maiden's 7th son of 7th son), oudere jaars die me teepjes opnam met Metallica, Destruction, Kreator enzovoort, en Vara's Vuurwerk deed de rest. Vanaf het moment dat ik op die show Metallica's The Four Horsemen werd het het 1 klap serieus: muziekjunk voor het leven. Dat het nog lang zo moge zijn.

Mooie analogie van Job trouwens, zeer herkenbaar.

-- bas (bas@kindamuzik.net), April 06, 2002.

1966. Ik werd gedoopt. Heb de hele kerk bij elkaar gekrijst. Totdat de organist inzette en de voor mij vreemde ruimte er dankzij de kerkorgelklanken een extra dimensie bij kreeg. Ik was zo onder de indruk dat ik vol eerbied mijn kop hield en de fuga (of wat het geweest mocht zijn) ademloos heb ondergaan. Niet dat ik het me kan herinneren, maar mijn ouders verwijzen er nog wel eens naar.

Na bovengenoemde muzikale doop is het nooit meer goedgekomen.

-- Vido (vidoliber@hotmail.com), April 06, 2002.

was het indertijd waarschijnlijk een overzichtje van de Nationale Hitparade-jaarlijst van 1983. Mateloos fascinerend

hahaha correct. Precies dezelfde tijd, elke week dat overzicht bij de platenwinkel halen en dan zeer aandachtig bestuderen, aanstrepen, doorkruisen en dan af en toe zelfs wat aanschaffen. Ik denk dat 'Sweet Dreams' van Eurythmics toch veel duidelijk maakte kwa aanstaand junkiedom met name dat compulsief herhalen van het nummer op mijn verotte tapedeck.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 06, 2002.

Dare, motherfuck, wachoo doing here? ;-)

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), April 06, 2002.

Ik denk dat het begon toen ik op mijn zevende MTV ontdekte op onze tv. De eerste hit die ik ooit heb meegemaakt, en die mij nog bijstaat is "Out of space". Kon daar soms tijden op wachten totdat die weer langskwam. Vond het prachtige die struisvogels op van die opgefokte muziek. Maar het drong pas echt tot me door, ik denk zo'n twee jaar geleden. Ik merkte, dat ik gewoon anders naar muziek luisterde, dan al mijn andere vriendjes. Zij vonden iets wel aardig, maar ik kon helemaal opgefokt raken door een gek basloopje ergens in.

-- Maarten Zinkstok (mzinkstok@hotmail.com), April 07, 2002.

arien wrote: 'Maar zou ik het weer doen? Ehhm, uhh, ja. waarschijnlijk zonder er 2 keer over na te denken, vrees ik.'

Kan me nog de eerste weken herinneren dat Opscene niet meer was en ik ook net gestopt was te schrijven voor Bassic Groove. Geen nieuwe aanvoer van gratis platen. De symptomen: huilen, rillen, vloeken, ruzie maken in platenzaken. Geen periode om trots op te zijn. maar zou ik die periode terug willen? Ondanks de hoge kosten van de cd's en platen tegenwoordig, voel ik me nu wel minder een verlengstuk van de platenindustrie. Al moet ik zeggen dat ik dat altijd minder heb gehad met dance releases dan met rock/pop releases. Ach, misschien zou ik het echt weer doen zonder er over werkelijk over te twijfelen. En dat is junkengedrag. zeer zeker.

ps eerste plaat was 'blackout' van de Scorpions. ik was 12 en raakte volledig in de ban. Elke zaterdagochtend fietste ik naar het 12 kilometer verderop gelegen Heerlen om daar de lokale alternatieve platenboer (satisfaction) leeg te kopen. Ik kocht werkelijk alles. veelal zonder te luisteren. Dat leverde veel missers op maar ook veel klassiekers. weet nog dat ik thuiskwam met de debuutplaat van agent steel. wat een ervaring. zucht.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 07, 2002.

De cd-kwestie. Tja. Laat ik wel zijn, niets is mooier dan de nieuwe plaat van die&die voor nop in je bus te vinden. Maar daar staat tegenover dat er wekelijks ook tientallen titels op de mat vallen waar je echt niet blij van wordt. Is dat goed of slecht, of moet je je er goed of slecht bij voelen? Moeilijk. Ikzelf houd altijd woord na belofte. Dus wie mij iets - op mijn verzoek - stuurt, kan een stukje verwachten (hetgeen ik hem ook toestuur). Dat is toch het spel? Verder moet je daarbij niet kleinzerig doen. Promo op? Koop ik de cd wel even zelf. Geen enkele moeite mee. Vanuit die instelling valt er prima te leven. En het liefst zou ik alles kopen, zeker bij kleine labels en distributeurs, maar ja: er komt zo krankzinnig veel moois uit, dat dat simpelweg onhaalbaar is. Wel moeilijk: Bij de grote jongens worden cd's per vijf uitgedeeld. Je kunt ze bellen, mailen, schrijven wat je wilt dat je er toch echt maar eentje nodig hebt, maar dat lukt gewoon niet. Dat maakt het tot wegwerp-artikelen, maar wel die voor Euro 20,- in de winkels liggen. Dat is verspilling en wrang.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 07, 2002.

1981. Ik was net 9 geworden. Op de bandrecorder (met van die grote spoelen) de hele Nationale Hitparade opnemen, en dan de betere nummers (destijds waren dat voor mij Shakin Stevens, OMD, PhD en Madness) opnemen op een cassettebandje. En de week erop weer, want de nieuwe binnenkomers draaiden ze helemaal, zonder dat Frits Spits door het intro heenkwekte. En dus de -in het Brabants Dagblad (toen nog Nieuwsblad van het Zuiden) gepubliceerde- hitlijst uitknippen elke donderdag. En de Hitkrant kopen, en de Popbiz. En LP-collectie van oudere neven doorspitten. En buttons ('speldjes') op je jas. En andere jongens maar voetballen, de losers.

-- Lava (reconstruct@nme.com), April 08, 2002.

Ondanks de hoge kosten van de cd's en platen tegenwoordig, voel ik me nu wel minder een verlengstuk van de platenindustrie. [..] Ach, misschien zou ik het echt weer doen zonder er over werkelijk over te twijfelen. En dat is junkengedrag. zeer zeker."

Ik denk dat je pas een verlengstuk wordt als je daarnaast ook niet zelf platen meer blijft kopen. Dat dat voor sommigen op gegeven moment een beetje een kwestie van principe en discipline moet worden (omdat ze elke week zoveel krijgen) is wel bizar. Trouwens, het is ook zo dat je pluggers platen gewoon terug kan geven als je ze niks vindt. Waarderen ze zelfs.

-- Arien (saguamura@home.nl), April 09, 2002.

Ik denk dat je pas een verlengstuk wordt als je daarnaast ook niet zelf platen meer blijft kopen.

Een van de belangrijkste aspecten van de popjournalistiek, die geregeld over het hoofd wordt gezien. Een journalist moet achter het nieuws aan, en niet bij zijn brievenbus zitten wachten op wat komen gaat. Doet een label/distributeur geen promo voor een artiest? Bel die artiest dan gewoon zelf op. In de regel zijn ze vereerd, en zeer bereidwillig tot spreken.

Eerlijkheid is ook voor mij het hout waar de industrie op brandt ja. Als iemand met een cd komt aanzetten die je echt drie keer niets vind, dan moet je dat gewoon zeggen. Mijn ervaring is dat dat tot goede verstandhoudingen leidt. En dat kan geen kwaad toch?

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 09, 2002.